เป็นเหมือนกันเลยครับ...แหม่หลายท่านความรู้สึกเดียวกันเลยครับ ของผมเป็นเคลือบซาติน(ด้าน)
1.วันนั้นครึ้มอกครึ้มใจนึกชื่นชมเจ้าสาว หยิบมาลูบๆคลำๆ โป้ะเชะ ไม้หน้ามีรอยบุบ และเป็นรอยจิกๆ ปรี้ดเลยนึกนู่นนี่ไปทั่ว โทษดินฟ้าอากาศเจ็บปวดปานโดนตีแสกหน้า ผมใช้เล็บแงะๆเขี่ยๆดู เขี่ยๆ เขี่ยๆ เอ้ะ!!! ไอห่าเอย เล็บเข้าล็อคพอดีเลยแต่ละแผล ...ไหนได้โทษดินฟ้าอากาศ เป็นเล็บเรานี่เอง เผลอเคาะตอนเล่น
2.ได้ของใหม่มา จับไม่ปล่อยสิครับ หนาวก็เล่นร้อนก็เล่น เล่นไปเพลินๆหลายชั่วโมง โอยพอแล้วล่ะเหนียวเนื้อตัวเหงื่อออกข้อพับหมดแล้วเก็บดีกว่า ช่วงพาเจ้าสาวเข้านอน เห้ยก้นเธอด่าง พระเจ้า เหงื่ออออ โท่...
3.วางกีต้าร์ไว้ ยุงบินมาเกาะ "เห้ยบังอาจเกาะสุดที่รักกู" เพี้ยะเข้าให้ ...ทุกวันนี้ยุงนั้นสิงไปแล้วครับ เป็นรอยดำๆ เช็ดไม่ออก
4.รอยอื่นเริ่มทำใจได้ เช็ดๆคลำๆเจ้าสาว มองดู HPL หลัง พิจารณาความเหมือน นู่นนี่นั่น ลูบๆคลำๆ ส่องสะท้อนแดด เห้ย!!!!!! มีคราบกาวครับท่าน ติดอยู่ขอบๆ ก่อนนั้นเป็นเดือน สองเดือนไม่ยักเห็น พอเห็นเท่านั้นแหละ เห็นเลย
5.นั่งซ้อมชิวๆในศาลาเตี้ยๆหน้าบ้าน เหนื่อยแล้วจะเก็บ หมาแสนรักก็แช่น้ำกะละมังฉ่ำใจแล้วเหมือนกัน วิ่งมาหาผม ช่วงหางตา เห้ยไอ....เอ้ยยยยย สะบัดน้ำจ้อย สัญชาตญาณก็ยกเจ้าสาวหนีสิครับ !!!ปั้ก!!! เจ้าสาวหน้าผากถลอกเลย
ทั้งหมดทั้งมวลก่อนนั้นผมเจ็บปวดจริงๆ แต่เมื่อมองในแง่ดีแล้ว ก็ดีเหมือนกันดังคำเขาว่า "นักรบย่อมมีแผลรบ" ดูมันขลังมีเสน่ห์ไปอีกแบบ(คิดเอง) และที่สำคัญมันสร้างประสบการณ์ให้ผมด้วย ของใช้สร้างไว้ใช้งานครับ ย่อมมีสึกหลอห่อเหี่ยวเป็นธรรมดา สึกช้าสึกเร็ว สึกเหมือนกัน
