ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ... และความจริงใจครับ น้า peterr
ผมเคยได้ยินว่าอาชีพนักดนตรีเหมือนโดนสาป งานเลี้ยงคนอื่นเค้าสนุกกัน... แต่เราเป็นผู้นำความสุขไปให้ทำไมเหนื่อยอย่างนี้ อย่างผมพึ่งเข้าใจเมื่อเจอกับตัวนี่แหละครับตอนขึ้นโชว์ปีใหม่ ก่อนโชว์ส่งรายชื่อการแสดงไปแล้ว เราก็ต้องซ้อม ซ้อม ซ้อม และก็ซ้อม
หลายๆ ครั้งการซ้อมก็ไม่เป็นอย่างใจ เดี๋ยวทำได้ เดี๋ยวทำไม่ได้ เดี๋ยวจำได้ เดี๋ยวก็ลืมซะเฉยๆ ยิ่งใกล้วันเข้ามาก็ยิ่งกังวล วันงานทั้งวันทำกิจกรรมอะไรแทบไม่สนุกเลย ก่อนขึ้นโชว์ก็ต้องซ้อมเช็คความพร้อมรอบสุดท้ายก่อนขึ้นเวทีอีก ... (หาเรื่องแท้ๆ ตรู) สารพัดปัญหา ตู้แอมป์ไม่มี เก้าอี้ไม่ใช่ ...
นี่ยังไม่นับว่าในงานเลี้ยงเค้าสนุกกัน เราจะกินอาหารมาก ดื่มแอลกอฮอล์มากก็ไม่ได้เดี๋ยวอิ่มไป ร้องไม่ได้ เดี๋ยวมึนเมา ร้องไม่ดีอีก (ก็ดีนะได้รักษาหุ่น รักษาสุขภาพ เพื่อการโชว์ให้ดี) ... แต่พอผ่านไปแล้วก็รู้สึกภูมิใจว่าเรายังมีความกล้า ความกระหาย.. เออ ถ้าใจไม่รัก ลำบากขนาดนี้ไม่หาทำนะเนี่ย... ยิ่งมาถึงตอนนี้พอนึกไปวันนั้น กล้าขึ้นโชว์ได้ไง... มืออ่อนไม่พอ ขึ้นโชว์เดี่ยว เล่นเพลงฝรั่ง ไม่ดูเนื้อ 555 มันเสี่ยงต่อการผิดพลาดอย่างมากๆๆๆๆ