นึกถึงในวัยเด็กต้องเก็บตังค์ซื้อกีต้าร์เอง เเต่ก็ซื้อได้เเต่กีต้าร์ราคาถูก ทำให้เราได้รู้ค่าของเงิน ในตอนนี้วัยทำงานมีกำลังที่จะซื้อ มาร์ตินตัวละหลายเเสนได้สบายเเต่ผมไม่รู้สึกอยากได้เลย เพราะเคยลำบากกว่าจะได้กีต้าร์มาตัวนึง ราคาถูก บางทีต้องอดข้าว ผมว่าความสุขเเท้จริงไม่ได้อยู่ที่เสียงกีต้าร์อันที่ไพเราะที่สุด มันอยู่ใจเราที่ไม่มีความอยากจนเกินไปต่างหากไม่ดิ้นจนเกินเหตุ อยู่กับความพอดีครับ
...ประทับใจ คำเขียนของคุณ Pipatpui..และคุณKai acousticครับ
ต้องบอกเลยครับว่า..มันคือ "รูปแบบของความสุข"..ครับ หลายๆท่านก็มี รูปแบบในstyleของท่านเอง
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมยอมรับอยู่อย่างหนึ่ง..ไม่ว่าจะมี "มากหรือน้อยกว่ากัน" คือ (รอยยิ้มจากสิ่งที่ท่านเลือกมาไว้กับตนนั่นแหละครับ)
ขอให้เจ้าขอกระทู้ มีความสุขในสิ่งที่เลือกสรรค์นะครับ...
